Reviews


Coming Up For Air - Bruno Deneckere



Rootstime.be door Dani Heyvaert

Het kon niet uitblijven: aangezien HT Roberts met zijn “Open Hum of Things” en Nils De Caster & Sara De Smedt met hun “It Takes a Believer” elk een geweldige plaat uitbrachten in Covid-tijden, moet hun copain Bruno gedacht hebben: “dat kan ik ook” en kijk, daar is “Coming Up for Air”, wat ondertussen zijn achtste plaat onder eigen naam moet zijn (al kan ik er een stuk of wat naast zitten, maar veel zal het alvast niet schelen). De Gentse Johnny Cash -zo wordt hij wel eens teder genoemd- deed het ditmaal helemaal in z’n eentje: alles schrijven, alles spelen en alles zingen. Dat hoeft niet te verbazen, want zo sterk hij als begeleider is, zo straf is hij als solist.

De Room 13-studio van Yves “Vis” Meersschaert is voor zowat de hele Gentse scène een vertrouwd adres en daar is het dat Bruno zich met zijn gitaar en elf liedjes aan de technische kunde van Jonas Everaert overgaf, met als resultaat een typische Bruno-plaat: tien gezongen verhalen en een instrumentale afsluiter, die passend “Coda #1” getiteld werd. Dat maakt in totaal een goeie 36 minuten muziek, die je nog het best kunt vergelijken met een live-set van Bruno: je staat er versteld van, hoe goed hij de ogenschijnlijk simpele melodieën op zijn gitaar speelt en hoe straf zijn teksten in elkaar gedraaid zijn. Veel meer dan naar Cash, neigt de soloversie van Bruno naar Dylan of Townes: hij heeft oog voor wat u en ik niet eens opmerken en hij heeft het vermogen om zowat overal een liedje in te zien en te horen. En zo krijg je verhalen als het kierewiete “The King” en het van weemoed doortrokken “A Long Walk”. Een heerlijke love-song als “When there is No You”, zou uit de mond van veel zangers melig of stroperig klinken, maar bij Bruno klinkt de ultieme zin “there is no me when there is no you”, simpelweg oprecht.

We hadden de voorbije zomer, tussen twee Corona-golven in, het geluk Bruno nog eens live aan het werk te zien in een Abdijtuin ergens tussen Brussel en Leuven: grofweg twaalf aanwezigen, die niet eens allemaal de indruk wilden wekken dat er bij een concert waren, maar dat deerde Bruno kennelijk niet eens buitenmatig en hij gaf dus ruim anderhalf uur lang het beste van zichzelf en daar waren enkele songs bij, die ik nu meen te herkennen op de plaat: het heerlijk ironische “Lies” was er daar zeker eentje van en ook van “Behind Your Smile” ben ik behoorlijk zeker, want een zinsnede als “it’s a wicky wacky world behind your smile” hoor je niet elke dag en vergeet je evenmin van vandaag op morgen.

“What Will We Do Today” is alweer een gelegenheid om het knappe gitaarspel van Bruno in de verf te zetten op een poëtische tekst over “gewone mooie dag” en hoe die door te brengen. “Aubade” is wat de titel zegt: een mijmering over de ochtend en hoe allen stilaan ontwaakt, kleur krijgt en zich begint te roeren. Die dingen doorkruisen de ervaringen van de avond voordien en wikkelen de herinneringen ook hier weer in een waas van weemoed.

Ik zeg het al lang en ik schreef het al herhaaldelijk: Bruno kan niet eens een slechte plaat maken, als hij dat al zou willen. Deze hier is een neerslag van een periode, die de meesten van ons niet juichend doorbrengen en de plaattitel -van Orwell geleend?-is dus op z’n plaats, maar als soundtrack bij de overgang naar wat hopelijk een prachtige lente en een normale zomer mag worden, is deze plaat, net als de twee van HT en Nils uitermate geschikt !

(Dani Heyvaert)


The Open Hum Of Things - Ht Roberts



Het Nieuwsblad door Rudy Tollenaere 16-11-2020

HT Roberts: een wondermooie plaat, zonder versiersels, maar met garantiebon.

Laten we er maar geen doekjes om winden: met The Open Hum of Things heeft singer-songwriter HT Roberts een ongelooflijk mooie plaat afgeleverd. Het is al de dertiende plaat van de man, die bij een breed publiek niet eens zo erg bekend is. Onbegrijpelijk hoe parels zo lang kunnen verborgen blijven. Maar het blijven wel parels natuurlijk. Van een eenvoudige maar hoge kwaliteit, zonder onnodige versiersels.

“Welke mooie muziek speelt er nu?”, vroeg mijn vrouw toen ze van de bovenverdieping naar beneden kwam en Fairweather Roads hoorde. Fairweather Roads is de derde van de tien tracks op The Open Hum of Things, een plaat die in het heel ongewone voorjaar van 2020 in het hoofd van HT Roberts (Herman Temmerman) vorm kreeg.

Juist, tijdens de lockdown. “Daardoor had ik tijd om aan de nummers te schaven. Meer dan ik normaal zou doen. Want ik heb nogal eens de neiging om snel te werken. Dat meer schaven bleek achteraf een zeer goede zaak: de songs zijn tegelijkertijd eenvoudiger geworden en toch verdiept, zowel tekstueel als muzikaal. Ik testte de songs ook uit tijdens livestreamconcerten die ik tijdens de lockdown in het voorjaar elke donderdag speelde.”

HT Roberts nam de songs de voorbije zomer op in het fantastische decor van Chateau Laclaireau, in de verre bossen van de Gaume. Samen met multi-instrumentalist Nils De Caster en zijn partner-zangeres Sara De Smedt, die recent met It Takes A Believer een mooi debuut afleverden. Wie de naam Nils De Caster hoort voegt daar in één adem ook de instrumenten viool, dobro, mandoline, lapsteel bij, waarmee de link naar americana niet ver weg is.

Maar HT Roberts laat zijn muziek niet graag in vakjes vangen: “De muziek is hier gemaakt en niet in de Verenigde Staten”, zei hij in een eerder interview “en na verloop van jaren ontwikkelt een artiest een eigen stijl.” En daar heeft de singer-songwriter met zijn warme stem die levenservaring en/of sigarettengebruik laat vermoeden, gelijk in.

“Bij het opnemen van de plaat mochten we ondervinden dat het vele schaven aan de nummers, om ze daarna een tijdje te laten rijpen, echt een goede zaak was”, aldus HT Roberts: “van zowat elke song zaten mijn zang en gitaar bij de eerste of twee take meteen goed en de rest van het arrangement wees zichzelf uit, omdat de song heel snel duidelijk maakte wat hij niet wou.””

Om nog even terug te komen op ons enthousiasme. Na de eerste luisterbeurt waarover mijn vrouw zo enthousiast was, duwden we de voorbije dagen tientallen keren op de playtoets van de cd-speler om The Open Hum of Things te herbeluisteren. En dat was niet om mijn vrouw een plezier te doen of bij gebrek aan andere platen om te beluisteren. Tijdens die talrijke luisterbeurten dook de gedachte op, dat deze plaat er een is om niet alleen voor mezelf te koesteren, maar om ze met garantiebon cadeau te doen aan een aantal mensen waarvan ik weet dat ze HT Roberts niet kennen, maar wel van goede muziek houden. Met ingesloten een briefje: “U kent dit niet, maar u zal mij eeuwig dankbaar zijn dat ik u deze artiest leerde kennen.”

De cd-versie van The Open Hum of Things is nu al beschikbaar, de vinylversie volgt in december. Bestellen kan via mail aan h.t.roberts@telenet.be


It Takes A Believer - Nils De Caster & Sara De Smedt



Rootstime.be door Dani Heyvaert

Hoe en vooral waarom zou ik nog een soort inleiding moeten verzinnen bij een nieuwe plaat van Nils De Caster? Die man wordt namelijk verondersteld te behoren tot de gekende leerstof, als het over rootsmuziek in Vlaanderen gaat. De term “multi-instrumentalist” is uitgevonden voor mensen als hij: zij die fraaie dingen maken op zowat alles waar muziek uitkomt en die dat dan ook nog kunnen in de meest diverse settings en genres. In het geval van Nils gaat het dan om de heel breed genomen “Gentse Scene”: van The Pink Flowers, Derek en HT Roberts over Roland, Johan Verminnen, Lieven Tavernier en Bruno Deneckere tot The Rielemans Family en uiteraard The Broken Circle Breakdown. Bij al deze mensen en bands kun je zijn snarenspel horen en kun je zijn geweldig gevoel voor terplekke bedachte harmonieën en arrangementen bewonderen en daarnaast is hij ook nog eens uitermate beminnelijk en benaderbaar.

Dat was kennelijk ook zangeres Sara De Smedt opgevallen, want zo’n jaar of tien geleden stapte zij na een concert op Nils af met de vraag of hij het zag zitten om met haar muziek te maken. Da’s een aardige variant op de “kom je mijn postzegelverzameling eens bekijken”-opener, maar Sara  was niet helemaal onbeslagen het ijs op gegaan. Ze genoot in het Gentse -en ook wel iets daarbuiten- al enige bekendheid als één derde van The Triplettes, een Andrews Sisters-achtige act, waarmee ze, vaak begeleid door The Boogie Woogie Bugle Boys heel fijne retro dingen deed. Daarnaast was en is Sara  actrice van opleiding en van professie, maar nu uit ze zich ook als componiste van de muziek voor “Hullep”, de nieuwe, hopelijk binnenkort in het theater te ziene, productie van Maaike Cafmeyer en Peter De Graef.

Dat componeren kreeg ook vorm in 2018 toen het duo een weekje La Claireau boekte in het diepe zuiden van ons land. De locatie was Nils niet onbekend, want ook HT Roberts pleegt daar al eens heen te trekken en waar HT gaat, gaat Nils ook al eens, maar wat er ook van zij, er gebeurde in die week wat eigenlijk in de sterren geschreven stond: de twee muzikanten werkten intens samen en werden ook nog eens verliefd op elkaar. Zoiets gaat zich onvermijdelijk uiten in het resultaat van de muzikale samenwerking en in dit geval: gelukkig maar. Vandaag, een lockdown verder en twee jaar na de blikseminslag der verliefdheid, is de plaat af en voor iedereen bereikbaar, mede dankzij een geslaagde crowdfunding-actie en ik moet zeggen: ze is meer dan geweldig mooi.

De melodieën en bijna alle teksten werden door Nils en Sara samen gemaakt, al schoten ook HT en Bruno op eenvoudig verzoek even te hulp voor een paar teksten, maar dat doet niets af -integendeel- aan de identiteit van deze duoplaat. Het koppel manifesteert zich als muzikale entiteit en wat ik zo fijn vind, nu ik een tiental keren geluisterd heb: je kunt aanvoelen wie welk nummer geschreven heeft, maar je merkt ook meteen dat de andere helft van het span zich moeiteloos in de dienende rol kan plaatsen. Dan krijg je een holistisch geheel, dat vele keren groter is dan de som van de delen.

“Less is More” lijkt een van de leidraden geweest te zijn bij het maken van deze prachtplaat, waarop we Sara ontdekken als expressieve zangeres met een flink Emmylou-gehalte en waarop Nils bevestigt als muzikale alleskunner. Ik ga het niet wagen een favoriet uit de negen tracks naar voor te schuiven, al betrap ik mezelf er wel op, dat ik “Someday When This Life is over”  iets vaker dan de andere nummers op “repeat” zet. Dat is namelijk pure J.J. Cale en dat is, zo bedenk ik, zowat de beste gelijkenis of verwantschap, die je de potentiële koper van deze plaat kunt meegeven. Dit is een verbeterde versie van “a labour of love” en daar kan ik alleen maar bijzonder blij om zijn. Leve de Liefde!

(Dani Heyvaert)